Het is een stralende lentedag, eind februari. Ik wandel, zonder jas inmiddels, door mijn buurt op weg naar huis. Vlak bij een hoge flat staat een wat oudere man die ik niet ken. Hij groet en zegt iets over het mooie weer. Ik stop, op corona-afstand, en maak een praatje met hem.
Een ontmoeting van twee onbekende mensen, ergens in een woonwijk. We staan tussen hoge flats, rijtjeshuizen en kale bomen. Hij wijst aan in welke flat hij woont, op de bovenste etage. Daarvandaan heeft hij vast een prachtig uitzicht over de omgeving flitst er door mij heen. Ik wijs ongeveer de richting aan waar mijn huis ‘woont’.
Hij kwam hier wonen met zijn vrouw, inmiddels zijn ex, zegt hij terloops. Eerst woonden ze in een andere buurt, dichter bij de binnenstad. Maar dat huis was zo vochtig, dat zij er steeds ziek van werd. Ze waren heel blij geweest met deze droge hoge flat.
Eenzaamheid
Zijn gezicht betrekt. Zijn vrouw ging bij hem weg. Ze was hem zat. Hij begrijpt het nog altijd niet. Hij kreeg overal de schuld van en kon niets meer goed doen. Inmiddels is hij al weer jaren alleen, in de flat. Van hun kinderen ziet hij er eentje helemaal niet meer. Die trok altijd al erg naar zijn vrouw. Beginnende tranen in zijn ogen vertellen dat het gemis groot is.
Een van de andere kinderen woont gelukkig nog hier in de buurt. Die heeft een eigen winkel. De man komt daar normaalgesproken vaak. Maar nu, in coronatijd, is de zaak gesloten.
Het contact met buren in de flat is er wel. Bij de flat is een plaatsje waar ze elkaar soms ontmoeten en samenkomen. Maar alleen met mooi weer. En dat was het de laatste tijd niet echt.
De eenzaamheid druipt in dikke klodders van hem af. Ineens houdt hij het niet meer. Voor ik het weet omhelst hij mij en huilt dikke tranen op mijn schouder. Hij snikt dat hij het zo fijn vindt dat ik even ben gestopt en dat hij mag praten. Dat hij het contact met anderen zo mist.
Troost
In mijn hoofd weeg ik belangen af: veilig corona-afstand houden of deze verdrietig man troosten. Voordat mijn verstand klaar is met denken, ligt mijn arm al op zijn schouder. De man komt weer tot rust en stapt wat achteruit.
Voordat we elk een andere kant op gaan geeft hij me nog een dikke zoen op mijn wang. Goede middag!