Vrijdag 25 juni 2021 is uitgeroepen tot Dag van de Levensvragen. Laat me je een vraag stellen die misschien wel tot een levensverhaal leidt:
Stel dat je na je dood slechts één herinnering mee mag nemen, de rest wordt gewist. Welke kies jij dan?
Ik ben benieuwd naar je reactie!
Het is een stralende lentedag, eind februari. Ik wandel, zonder jas inmiddels, door mijn buurt op weg naar huis. Vlak bij een hoge flat staat een wat oudere man die ik niet ken. Hij groet en zegt iets over het mooie weer. Ik stop, op corona-afstand, en maak een praatje met hem.
Een ontmoeting van twee onbekende mensen, ergens in een woonwijk. We staan tussen hoge flats, rijtjeshuizen en kale bomen. Hij wijst aan in welke flat hij woont, op de bovenste etage. Daarvandaan heeft hij vast een prachtig uitzicht over de omgeving flitst er door mij heen. Ik wijs ongeveer de richting aan waar mijn huis ‘woont’.
Hij kwam hier wonen met zijn vrouw, inmiddels zijn ex, zegt hij terloops. Eerst woonden ze in een andere buurt, dichter bij de binnenstad. Maar dat huis was zo vochtig, dat zij er steeds ziek van werd. Ze waren heel blij geweest met deze droge hoge flat.
Zijn gezicht betrekt. Zijn vrouw ging bij hem weg. Lees verder “Levensverhaal op zonnige middag”
Zo begint de tekst waarmee een themamiddag over het levensverhaal wordt aangekondigd. Levenseindecoach Karen, ik dus, verzorgt deze middag voor De Laatste Eer in Delft en voor CUVO in Den Haag. Levensverhalen passen heel goed bij de doelgroep van uitvaartverzorgers. Hoe? Lees verder “De kracht van het levensverhaal”
Het stel naast mij heeft knallende ruzie. De een wil iets ondernemen zonder de ander. De ander wil juist graag mee met de een. Zij zijn allebei heel boos, op elkaar en op de situatie. Ze schreeuwen. De onmacht spat er van af. De een is depressief en voelt zich afhankelijk. De ander is geknakt omdat de een zwaar op hem leunt.
Ik zit erbij en kijk ernaar. Ik haat ruzie. Beide mensen zijn mij dierbaar. Ik kan me hun wensen voorstellen. En ik voel hun onmacht. Ik kan er niets aan veranderen, al zou ik dat graag willen. Mijn eigen onmacht. Ik voel mijn energie weglopen. Mijn batterij loopt leeg. Ik voel me uitgeput. Ik ben de mantelzorger. Lees verder “Mantelzorg en batterij opladen”
Hoe is het om te leven terwijl je heel bewust weet dat je zult gaan sterven? Voor veel mensen met een ernstige of zelfs levensbedreigende ziekte dringt die vraag zich op. Zonder zo’n ziekte denken de meeste mensen niet vaak na over het feit dat ze ooit zullen sterven. Dat is immers nog ver weg. Er zijn hele andere dingen die nu belangrijk zijn in het leven en het onderwerp wordt weer weggedrukt uit de gedachten.
Als je van een arts te horen krijgt dat je een hele ernstige of zelfs levensbedreigende ziekte hebt, gaat het leven er heel anders uitzien… Lees verder “Leven met sterfelijkheid”
