Het stel naast mij heeft knallende ruzie. De een wil iets ondernemen zonder de ander. De ander wil juist graag mee met de een. Zij zijn allebei heel boos, op elkaar en op de situatie. Ze schreeuwen. De onmacht spat er van af. De een is depressief en voelt zich afhankelijk. De ander is geknakt omdat de een zwaar op hem leunt.
Ik zit erbij en kijk ernaar. Ik haat ruzie. Beide mensen zijn mij dierbaar. Ik kan me hun wensen voorstellen. En ik voel hun onmacht. Ik kan er niets aan veranderen, al zou ik dat graag willen. Mijn eigen onmacht. Ik voel mijn energie weglopen. Mijn batterij loopt leeg. Ik voel me uitgeput. Ik ben de mantelzorger. Lees verder “Mantelzorg en batterij opladen”
Als je van een arts te horen krijgt dat je een hele ernstige of zelfs levensbedreigende ziekte hebt, gaat het leven er heel anders uitzien…